Słownik pojęć występujących w procesie sprzedaży firmy

Najczęściej używane pojęcia w kontekście sprzedaży firmy.

 Akcja – papier wartościowy łączący w sobie prawa o charakterze majątkowym i niemajątkowym, wynikające z uczestnictwa akcjonariusza w spółce akcyjnej lub komandytowo- akcyjnej.

Czy można sprzedać działalność gospodarczą? – Nie można, ale… można. O ile nigdy nie dotykają nas wątpliwości dotyczące możliwości sprzedaży spółek prawa handlowego, to już możliwość sprzedaży działalności gospodarczej wydaje się być bardzo nieintuicyjna. To wszystko z racji swojej nierozerwalnej więzi z jej założycielem. Istnieje jednak szereg różnic pomiędzy różnymi podejściami do sprzedaży. Sprzedać możemy bowiem cały majątek firmy (przedsiębiorstwa), jego elementy lub jego zorganizowaną część (tak zwany ZCP)

Downstream merger – Gdzie cały majątek spółki dominującej jest przenoszony na spółkę zależną

Fuzja – Dotyczy połączenia dwóch podmiotów poprzez przeniesienie ich całego majątku do innego nowo powstałego podmiotu. Poprzez fuzję mogą łączyć się spółki kapitałowe oraz osobowe i partnerskie (chociaż w tym wypadku są wyjątki, wynikające z prawa o adwokaturze). W każdym wypadku nowo powstałą spółką musi być spółka kapitałowa. Po rejestracji nowej spółki w KRS następuje wykreślenie starych podmiotów.

Ile czasu zajmuje sprzedaż firmy – jest to pytanie, na które przychodzi nam odpowiadać łatwo dlatego, że fundamentem naszych działań jest informowanie naszych kontrahentów w sposób rzetelny i zgodnie z prawdą. Trzymając się prawdy, informujemy więc często, że proces sprzedaży danej firmy potrwa co najmniej rok i zwykle nie ma perspektyw ani technicznych możliwości, na skrócenie tego czasu. Taki zakres czasu jest wynikiem szeregu działań, które w trakcie w trakcie przygotowywania do sprzedaży trzeba wykonać. Ponadto chcąc przeprowadzić całą procedurę zgodnie z prawem, jesteśmy zobligowani, do dotrzymywania terminów przewidywanych prawnie.

M&A – Mergers and Acquisitions — Interesując się naszą branżą często traficie na enigmatyczne określenie M&A
Jest to skrót od Mergers and Acquisitions – Fuzje i przejęcia.
skrót od angielskiego mergers and acquisitions (fuzje i przejęcia), czyli transakcje skutkujące zmianami w strukturze własności przedsiębiorstw. W praktyce, M&A odnosi się do sprzedaży firmy, pozyskania inwestora lub nabycia przedsiębiorstwa . Motywów udziału w procesach transakcyjnych jest wiele zarówno po stronie nabywcy jak i sprzedającego i zależą od indywidualnej sytuacji danego przedsiębiorstwa i jego właścicieli.  Dla nabywców M&A mogą stanowić strategię rozwoju przedsiębiorstwa pozwalającą między innymi na szybszą realizację celów takich jak zwiększenie skali działalności, marży, pozyskanie umiejętności, technologii, innych zasobów czy rynków bądź też klientów. Zainteresowanie sprzedażą przedsiębiorstwa lub pozyskaniem inwestora motywowane jest często różnymi czynnikami – od chęci realizacji przyszłych zysków i przeznaczenia ich na cele prywatne właścicieli po ograniczenia w dalszym dynamicznym rozwoju bez wsparcia inwestora. 

Memorandum inwestycyjne — Memorandum inwestycyjne to jasne i zwięzłe przedstawienie kluczowych elementów Twojej firmy oraz uzasadnienie inwestowania w nią.

Sporządzenie tego dokumentu pomaga usystematyzować historię i prezentację Twojej firmy. Ponadto posiadanie memorandum inwestycyjnego jest dobrą praktyką, ponieważ ułatwia potencjalnemu inwestorowi przyjęcie Twojej wizji całości przedsiębiorstwa.

Choć sposób redakcji memorandum jest dowolny, to zwykle zawiera ono w każdym przypadku podstawowe elementy takie jak:

  • wprowadzenie
  • trakcja/metryki
  • wyzwania w kontekście rozwoju firmy
  • rynek
  • roadmapa
  • obszary konkurencyjności
  • zespół
  • najczęstsze pytania

Przejęcie — Polega na przeniesieniu całego majątku jednej firmy do drugiej. W firmie przejmującej następuje podwyższenie kapitału zakładowego. Po wykonaniu tej operacji przejmowany podmiot zostaje wykreślony z rejestru przedsiębiorców i przestaje istnieć. Jest to metoda, którą można stosować tylko w stosunku do spółek kapitałowych.

Teaser inwestycyjny– Teaser inwestycyjny, jest krótkim dokumentem, z którego korzysta się w procesie sprzedaży przedsiębiorstwa.

Zawiera podstawowe dane o spółce oraz najważniejsze informacje dotyczące warunków proponowanej sprzedaży (kwoty, ilości, terminy).

Doskonałymi przykładami teaserów w swojej podstawowej formie, są informacje zawarte na naszej podstronie „firmy na sprzedaż”. Dzięki takiemu podejściu jesteśmy w stanie wstępnie określić zainteresowanych transakcją, czyli właśnie spełnić podstawowe założenie teasera inwestycyjnego.

Udziały — ogół uprawnień i obowiązków wspólnika wobec spółki, który wyznacza status prawny wspólnika. Jest podstawą bycia wspólnikiem w spółce. Udziały powinny stanowić odzwierciedlenie wkładów wniesionych do spółki.

Upstream merger – Gdzie cały majątek spółki przejmowanej (zależnej) jest przenoszony na spółkę dominującą (przejmującą)

NDA (Non-Disclosure Agreement) – umowa zachowania poufności — Tłumaczenie i rozwinięcie angielskojęzycznego skrótu mówi samo za siebie, dokument ten jest umową pomiędzy stronami zobowiązującą do zachowania informacji pozyskiwanych w procesie kontaktu dla wyłącznie własnej informacji.

Tego typu dokumenty są spotykane nie tylko w kontekście sprzedaży firm, dlatego ich istnienie nie wzbudza już powszechnego zdziwienia tak, jak miało to miejsce jeszcze kilka lat temu.

Wycena firmy – proces polegający na określeniu wartości firmy w jednostkach pieniężnych przy wykorzystaniu właściwych metod wyceny. Podstawowym celem wyceny przedsiębiorstwa jest pozyskanie wiedzy, na temat wartości spółki, uwzględniając metody i procedury niezbędne do bezstronnego i rzetelnego określenia wartości.

Zorganizowana część przedsiębiorstwa — W kontekście sprzedaży biznesu nie możemy obyć się bez pojęcia zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Co do definicji, jest to organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych o określonej funkcji gospodarczej zdolny do prowadzenia samodzielnej (niezależnej) działalności.

Prościej rzecz ujmując jako zorganizowaną część przedsiębiorstwa, według Kodeksu Cywilnego i Orzecznictw Sądu Najwyższego mogą stanowić takie zespoły składników przedsiębiorstwa, które będąc powiązanym funkcjonalnie, jest zdolne do samodzielnego działania. Przykłady: oddział firmy produkcyjnej (fabryka), oddziały firm gastronomicznych (np. McDonald’ s). Są to takie byty, które po “oderwaniu” od firmy byłyby w stanie dalej „działać” bez przeszkód.

Analiza BCP, Business Continuity Plan — znana również jako analiza planu kontynuacji działalności, jest procesem, który ma na celu zidentyfikowanie potencjalnych zagrożeń dla działalności firmy oraz opracowanie planów działania w przypadku ich wystąpienia. Analiza ta pozwala firmie na zapewnienie ciągłości działania w sytuacjach kryzysowych, takich jak awaria sprzętu, utrata danych czy też katastrofa naturalna.

Aby przeprowadzić analizę BCP, należy najpierw zidentyfikować potencjalne zagrożenia dla działalności firmy. Następnie należy opracować plan działania w przypadku wystąpienia tych zagrożeń, w tym określić odpowiedzialne osoby, zasoby oraz procedury postępowania. Ważne jest również regularne testowanie tego planu oraz aktualizowanie go w razie potrzeby.

Share deal – transakcja, w której przedmiotem są udziały lub akcje, skutkująca zmianą struktury własności przedsiębiorstwa poprzez przeniesienie własności udziałów lub akcji reprezentujących część bądź całość kapitału zakładowego spółki kapitałowej. Wśród przykładowych scenariuszy transakcji można wymienić:

  • sprzedaż jednorazową ustalonego pakietu udziałów bądź akcji wspólnika czy też wspólników,
  • sprzedaż ustalonego pakietu w kilku etapach (transzach) według ustalonego harmonogramu uwzględniającego warunki realizacji kolejnego etapu (np. po osiągnięciu przez spółkę danych wskaźników finansowych) oraz warunki cenowe.

Cash–in – określenie dotyczy transakcji typu share deal, której celem jest pozyskanie środków dla przedsiębiorstwa (na realizację działań rozwojowych) np. objęcie przez inwestora nowych udziałów

Cash-out – określenie dotyczy transakcji typu share deal, której celem jest pozyskanie środków na częściowe lub całkowite wyjście dotychczasowego właściciela (upłynnienie majątku na inne cele sprzedającego) np. poprzez sprzedaż udziałów na rzecz inwestora.

Asset deal – transakcja, w której przedmiotem są aktywa (np. kluczowe nieruchomości), zorganizowana część przedsiębiorstwa lub grupy aktywów.

Exit – stanowi określenie wyjścia wspólnika z przedsiębiorstwa (dezinwestycja). Exit jest niezwykle ważnym punktem w polityce inwestycyjnej inwestorów finansowych, w szczególności private equity. Moment wyjścia daje możliwość zrealizowana stopy zwrotu oraz upłynnienia kapitału.

Sell side – strona sprzedająca. Określenia „buy side” używa się w praktyce wskazując, stronę transakcji reprezentowaną przez doradców w procesie transakcyjnym.

Buy side – strona kupująca(inwestor). Określenia „sell side” używa się w praktyce wskazując, stronę transakcji reprezentowaną przez doradców w procesie transakcyjnym.

Target – w praktyce M&A oznacza rozpatrywane przez inwestora przedsiębiorstwo do nabycia, którego udziały bądź akcje będą stanowiły przedmiot transakcji.

Inwestor finansowy – inwestor, dla którego za główny cel realizacji transakcji przyjmuje się osiągnięcie odpowiedniej stopy zwrotu w założonym okresie inwestycji. Do inwestorów finansowych zalicza się głównie fundusze inwestycyjne, wśród których istotną rolę na rynku M&A odgrywają fundusze typu private equity.

Po transakcji inwestor finansowy prowadzi często bardziej pasywną politykę zarządzania przejętym przedsiębiorstwem w porównaniu do inwestora strategicznego.

Pasywna polityka zarządzania jest ukierunkowana na najważniejsze decyzje zarządcze, zadania nadzorcze oraz wsparcie w rozwoju działalności. W związku z tym w wielu przypadkach dotychczasowy zarząd i/lub wspólnicy kontynuują prowadzenie spraw spółki realizując wspólną strategię rozwoju. Zespół dotychczasowej kadry może również zostać rozszerzony o menedżerów zewnętrznych – ekspertów w dziedzinach wymagających usprawnienia w danej firmie.

Istotnym aspektem dla inwestora finansowego jest strategia wyjścia (sprzedaży nabytego pakietu udziałów bądź akcji z zyskiem). Celem inwestycji jest zrealizowanie zysku, co jest możliwe po zwiększeniu wartości przedsiębiorstwa i sprzedaży udziałów bądź akcji po wyższej cenie, dlatego zakłada się, że po kilku latach (w ustalonym horyzoncie inwestycyjnym) lub osiągnięciu zakładanych wyników finansowych zostanie przeprowadzona kolejna transakcja, do której przystąpić mogą najczęściej zarówno dotychczasowi wspólnicy jak i nowi inwestorzy.  

PE – skrót od angielskiego private equity, oznaczający typ funduszu inwestycyjnego, z którego dokonywane są bezpośrednie inwestycje kapitałowe, poprzez nabycie np. udziałów przedsiębiorstw na rynku prywatnym.

Fundusz private equity tworzą środki pozyskane od inwestorów prywatnych i instytucji, którymi zarządza tzw. general partner – firma zarządzająca funduszem. Strategie inwestycji typu private equity różnią się pod względem ukierunkowania sektorowego czy wielkości inwestycji, mają jednak wspólny cel – uzyskanie odpowiedniej stopy zwrotu z inwestycji w przyjętym horyzoncie inwestycji. Z uwagi na wskazany cel istotny jest rozwój przejętego (w części lub całości) przedsiębiorstwa, w czym niejednokrotnie przez swoją wiedzę i doświadczenie mogą pomóc zarządzający funduszem. Przy odpowiednich warunkach rynkowych i możliwości uzyskania satysfakcjonującej ceny od następnego inwestora lub poprzez wprowadzenie akcji na giełdę (IPO) przeprowadzane jest częściowe bądź całkowite wyjście z inwestycji tzw. exit, które stanowi ważny element procesu inwestycji.

Inwestor strategiczny – inwestor, dla którego za główne cele realizacji transakcji przyjmuje się między innymi osiągnięcie efektów synergii w wyniku połączenia działalności, nabycie unikatowych kompetencji, wzrost udziału w rynku czy umocnienie pozycji konkurencyjnej. Do inwestorów strategicznych zalicza się najczęściej podmioty prowadzące działalność operacyjną w tej samej lub powiązanej branży (zarówno w ramach łańcucha dostaw, produktów bądź usług komplementarnych czy substytucyjnych jak i kierujących ofertę do zbliżonej grupy odbiorców). Po transakcji, inwestor strategiczny często prowadzi bardziej aktywną politykę zarządzania przejętym przedsiębiorstwem niż inwestor finansowy.  

MBO – skrót od angielskiego management buyout oznaczający wykup menedżerski, czyli transakcję, w której udziały danego przedsiębiorstwa nabywa od dotychczasowych właścicieli kadra zarządzająca przedsiębiorstwem. Motywów realizacji wykupów menedżerskich może być wiele, w tym ze strony dotychczasowego właściciela przede wszystkim chęć mniejszego angażowania się w sprawy spółki, brak sukcesorów, jednocześnie przy możliwości powierzenia biznesu zaufanym menedżerom. Dla menedżerów uzyskanie części lub całości udziałów przedsiębiorstwa stanowi motywację do dalszego rozwijania firmy.  

LBO – skrót od angielskiego leveraged buyout oznaczający wykup udziałów, do realizacji którego wykorzystywane jest finansowanie kapitałem dłużnym np. kredytem bankowym (cena za udziały pokrywana częściowo ze środków własnych inwestora a częściowo z kredytu). Docelowo, najczęściej dług jest spłacany z zysków, które generuje nabyte przedsiębiorstwo, co wkalkulowane jest w realizowaną stopę zwrotu. Z „lewarowania transakcji” korzystają często inwestorzy finansowi typu private equity (PE), co pozwala ograniczyć zaangażowanie własnego kapitału w transakcję przy jednoczesnym zwiększeniu potencjalnej stopy zwrotu. Dla przejmowanego przedsiębiorstwa, które docelowo będzie odpowiadało za obsługę zadłużenia, oznacza to wzrost długu, tym samym wzrost ryzyka działalności i potencjalne ograniczenie możliwości pozyskania finansowania bankowego na inne cele. Dlatego „lewarowanie” wykorzystuje się przy nabyciu podmiotów z niskim poziomem długu, odpowiednią płynnością, mających potencjał do obsługi zadłużenia. Poza transakcjami z udziałem funduszy inwestycyjnych, finansowanie dłużne wykorzystywane jest często przy wykupach menedżerskich.

Fire sale – transakcja, w której sprzedający zainteresowany jest sprzedażą udziałów w krótkim okresie z uwagi na czynniki wywierające presję czasową na finalizację transakcji. W przypadku fire sale należy liczyć się z naturalną przewagą negocjacyjną po stronie inwestora, co najczęściej wiąże się z niższą możliwą do uzyskania ofertą cenową dla sprzedającego niż w sytuacji gdy transakcja jest realizowana w neutralnych warunkach. 

Buy and build – strategia inwestycyjna polegająca na nabyciu przedsiębiorstwa w celu budowania jego wartości między innymi przez realizację kolejnych akwizycji (przejęć) w branży przez ten podmiot. Strategia ta prowadzona jest często w branżach rozwijających się, w których szybkie zwiększenie skali działalności zapewnia znaczącą przewagę konkurencyjną. Organiczny wzrost skali działalności jest czasochłonny, dlatego strategia ta zakłada przejęcia kolejnych podmiotów z branży w celu zwiększenia udziału w rynku i połączenia kompetencji. Najczęściej pierwsze przejęte przedsiębiorstwo o odpowiednich zasobach (w szczególności kadrowych, organizacyjnych) pełni rolę „platformy”, do której dołączane są kolejne przedsiębiorstwa (tzw. „add-ons”). Jednym z wyzwań omawianej strategii jest integracja nabywanych przedsiębiorstw. Wskazane podejście jest stosowane zarówno przez inwestorów strategicznych jak i inwestorów finansowych, w szczególności private equity. Dla inwestorów finansowych wzrost wartości inwestycji (wynikający między innymi z skalowania biznesu, wzrostu zysków) pozwala na realizację satysfakcjonującej stopy zwrotu przy wyjściu z inwestycji.

 

Add-on – przedsiębiorstwo, którego udziały nabywane są celem uzupełnienia działalności (w przypadku podmiotów oferujących komplementarne produkty lub usługi) bądź wzrostu skali działalności (w przypadku podmiotów oferujących zbliżone, konkurencyjne produkty lub usługi), najczęściej w ramach strategii buy and build. Inwestycje tego typu często realizowane są z bezpośrednim lub pośrednim udziałem inwestora finansowego – private equity (pośrednio – jako właściciela podmiotu przejmującego), mając na celu szybszy wzrost skali działalności i efektywności niż byłoby to możliwe w sposób organiczny.

Buy and hold – strategia inwestycyjna polegająca na nabyciu przedsiębiorstwa z długoterminową perspektywą inwestycji. Wskazane podejście jest stosowane często przez inwestorów strategicznych, którzy zazwyczaj nie zakładają z góry scenariusza wyjścia z podjętej inwestycji, w przeciwieństwie do inwestorów finansowych, dla których wyjście z inwestycji (dalsza odsprzedaż udziałów) jest kluczowa z uwagi na możliwość realizacji stopy zwrotu z zainwestowanych środków i uwolnienia kapitału

Long list

  1. a) sell side – oznacza listę potencjalnych inwestorów sporządzaną przez doradcę w oparciu o ustalone wspólnie z właścicielami przedmiotu inwestycji (przedsiębiorstwa) kryteria, jakie powinni spełniać potencjalni inwestorzy (tzw. kwalifikowanych nabywców – od angielskiego: qualified buyers). Wśród kryteriów poszukiwania odpowiednich potencjalnych inwestorów wymienić można możliwości nabywcze inwestora (oceniane między innymi na podstawie jego sytuacji finansowej), obszar działalności i polityka inwestycyjna, potencjalne korzyści z połączenia przedmiotowych biznesów.
  2. b) buy side – oznacza listę potencjalnych przedsiębiorstw (tzw. targetów) spełniających ustalone z inwestorem kryteria odzwierciedlające jego cele inwestycyjne. W celu sporządzenia listy targetów analizowane są między innymi plany strategiczne i cele rozwojowe inwestora oraz jego możliwości nabywcze a kryteria inwestycyjne dotyczą najczęściej obszaru działalności (pod względem oferowanych produktów i usług oraz odbiorców i rynków), skali działalności i sytuacji finansowej oraz właścicielskiej.

 

Short list

  1. a) w odniesieniu do sell side – lista wybranych potencjalnych inwestorów, wyselekcjonowanych na podstawie konsultacji long list-y doradcy ze sprzedającym, który zostanie zaproszony do procesu. Jednym z zadań doradcy jest kontakt z ustaloną grupą potencjalnych inwestorów. W związku z tym odrębnie do każdego z potencjalnych inwestorów z short list-y przekazywane jest zobowiązanie do zachowania poufności (NDA), prezentacja ogólna o danym przedmiocie transakcji (teaser imienny bądź zanonimizowany), a następnie, po podpisaniu NDA, bardziej szczegółowa prezentacja informacyjna (memorandum informacyjne) wraz z listem procesowym.
  2. b) w odniesieniu do buy side – lista wybranych potencjalnych przedsiębiorstw, wyselekcjonowanych na podstawie konsultacji long list-y między doradcą a inwestorem, którzy zostaną zaproszeni do procesu transakcyjnego. Jednym z zadań doradcy jest kontakt z wybranymi wspólnie podmiotami w celu weryfikacji ich zainteresowania.

Teaser – stanowi krótką prezentację profilu działalności przedsiębiorstwa (najczęściej w formie kilku slajdów czy jedno lub dwustronicowego dokumentu). Jego celem jest przybliżenie charakteru działalności przedsiębiorstwa, w tym zakresu i skali działalności oraz zbadanie zainteresowania potencjalnego inwestora. Częstą praktyką jest tworzenie tzw. blind profile, czyli teasera, w którym nie jest ujawniona nazwa danego przedsiębiorstwa, ani inne informacje, które pozwalałyby na jego identyfikację.

 

Memorandum (memorandum informacyjne; ang. info memo, information memorandum) stanowi prezentację o przedsiębiorstwie przekazywaną potencjalnemu inwestorowi po zawarciu umowy o zachowanie poufności (NDA). Informacje zawarte w memorandum mają pozwolić potencjalnemu inwestorowi określić, czy jest zainteresowany inwestycją w dane przedsiębiorstwo oraz przygotować wstępną ofertę (ang. non-binding offer – NBO).

Zakres informacji w memorandum nie jest ściśle definiowany i jest uzależniony od specyfiki działalności przedsiębiorstwa oraz praktyk branżowych.

Wśród często przedstawianych w memorandum obszarów można wymienić takie jak: 

  • otoczenie rynkowe (perspektywy rozwoju, sytuacja konkurencyjna i inne czynniki wpływające na sytuację przedsiębiorstwa),
  • oferta produktowa i usługowa,
  • obszar geograficzny działalności,
  • plany rozwojowe,
  • wyniki finansowe za ostatnie kilka lat oraz prognozy na kolejne lata,
  • struktura organizacyjna,
  • zatrudnienie, kadra zarządzająca i kluczowi pracownicy,
  • nośniki wartości przedsiębiorstwa,
  • struktura własności i proponowana struktura transakcji (w tym wskazanie pakietu udziałów, jaki podlega transakcji).

Elementy wyceny przedsiębiorstwa

 

EBITDA – (ang. earnings before interest, taxes, depreciation and amortization), jest to zysk z działalności operacyjnej powiększony o amortyzację.

EBITDA uwzględnia wynik na sprzedaży, koszty rodzajowe (z wyłączeniem amortyzacji, która stanowi koszt niegotówkowy, czyli nie jest wydatkiem w danym okresie) oraz pozostałe przychody i koszty operacyjne. Wynik na poziomie EBITDA nie obejmuje podatku dochodowego, amortyzacji, wyniku na działalności finansowej, dlatego EBITDA stanowi wskaźnik porównywalny dla podmiotów objętych różnym systemem podatkowym, stosujących różne podejście do stawek amortyzacji, z różnym poziomem inwestycji w środki trwałe i wartości niematerialne i prawne oraz różnym poziomem i kosztem finansowania długiem. W praktyce M&A zysk na poziomie EBITDA przyjmowany jest często jako podstawa kalkulacji ceny za udziały bądź akcje, przedstawianej w ofercie (jako formuła mnożnik x EBITDA – pozostałe elementy ceny).    

 

Adjusted EBITDA (znormalizowana EBITDA lub tzw. skorygowana EBITDA) – stanowi wynik działalności na poziomie EBITDA w ujęciu księgowym skorygowany o wpływ zdarzeń zaburzających wynik standardowej działalności z perspektywy inwestora zewnętrznego. Wśród zagadnień analizowanych pod kątem ustalenia korekt wyniku EBITDA należy wymienić między innymi:

  • zdarzenia jednorazowe,
  • zdarzenia niezwiązane z bieżącą działalnością gospodarczą,
  • podejście do aktywowania kosztów,
  • rozliczenie umów długoterminowych,
  • umów leasingu,
  • rynkowy poziom rozliczeń między spółką a podmiotami powiązanymi.

W praktyce fuzji i przejęć skorygowana EBITDA jest znacznie częściej wykorzystywaną miarą wyniku przedsiębiorstwa niż wyłącznie księgowa EBITDA, stanowiąca podstawę jej kalkulacji.   

Mnożnik (ang. Multiple) – jest kluczowym elementem często stosowanej przez inwestorów formuły wyceny akcji bądź udziałów przedstawianej w ofercie inwestycyjnej (mnożnik x EBITDA – pozostałe elementy ceny), odzwierciedlający wielokrotność rocznego wyniku EBITDA (najczęściej skorygowanej EBITDA w okresie 12 miesięcy), który inwestor jest w stanie zaoferować za pakiet 100% udziałów bądź akcji danej spółki. Mnożnik odzwierciedla teoretyczny okres zwrotu inwestycji (w latach) przy założeniu, że dany podmiot będzie realizował taki sam poziom EBITDA w ujęciu realnym, w kolejnych latach. 

Dzień wyceny – wartość przedsiębiorstwa w procesie wyceny określana jest z perspektywy danego dnia (dnia wyceny). Na potrzeby wyceny ustalany jest bazowy punkt w czasie, do którego dane spółki mają charakter historyczny (np. zrealizowane wyniki za okres do danego dnia, określenie wartości majątku i zobowiązań według stanu na dany dzień). W przypadku metod dochodowych od ustalonego dnia (dnia wyceny) określana jest prognoza finansowa, w oparciu o którą przeprowadzana jest wycena oraz dyskontowanie do danego dnia (dnia wyceny) w celu określenia wartości bieżącej przedsiębiorstwa.   

EV (ang enterprise value) – oznacza wartość przedsiębiorstwa. Na płaszczyźnie wycen EV interpretowana jest jako całkowita wartość przedsiębiorstwa wynikająca ze wszystkich wykorzystywanych źródeł kapitału

– kapitału własnego (przynależnych właścicielom – tzw. equity value)

-kapitału dłużnego (przynależnego kredytodawcom, pożyczkodawców, obligatariuszom itp.).

W ujęciu matematycznym wartość przedsiębiorstwa (EV) stanowi sumę rynkowej wartości kapitałów własnych (equity value) i rynkowej wartości długu odsetkowego, z którego finansowana jest działalność przedsiębiorstwa, pomniejszoną o wartość gotówki nieoperacyjnej zgromadzonej w spółce (zgromadzonej w spółce nadwyżki środków pieniężnych nad poziom gotówki wymaganej do prowadzenia działalności gospodarczej przedsiębiorstwa) i aktywów nieoperacyjnych (aktywów niewykorzystywanych w działalności operacyjnej przedsiębiorstwa). Miara EV jest wykorzystywana do oceny i porównywania przedsiębiorstw miedzy innymi w ramach wskaźnika EV/EBITDA. W praktyce fuzji i przejęć oraz wycen miara EV jest często stosowana przy określaniu oferowanej ceny za 100% udziałów bądź akcji, porównywania ofert, czy wycen metodą mnożnikową (porównań rynkowych).      

Equity Value – wartość przedsiębiorstwa generowaną dla właścicieli (wartość 100% kapitałów własnych przedsiębiorstwa). Na płaszczyźnie wycen equity value jest powiązane z EV (enterprise value). W ujęciu matematycznym wartość kapitałów własnych stanowi wartość przedsiębiorstwa (EV) pomniejszoną o rynkową wartość długu odsetkowego, z którego finansowana jest działalność przedsiębiorstwa (w tym: kredyty, pożyczki, obligacje), powiększoną o wartość gotówki nieoperacyjnej zgromadzonej w spółce i aktywa nieoperacyjne. W przypadku transakcji fuzji i przejęć (M&A)  equity value jest bliższe wartości wynagrodzenia za sprzedaż 100% udziałów bądź akcji przedsiębiorstwa dla właścicieli niż EV (enterprise value). Ustalenie finalnej ceny sprzedaży może uwzględniać również dodatkowe korekty wynikające np. ze zmiany kapitału obrotowego netto w stosunku do ustalonego poziomu referencyjnego.